מדרש איציק

עקידת איציק

וויג מיך, וויג מיך, בלינדער גורל,

איך חלום מיט אָפֿענע אויגן,

און זע – אַ גרויסער זילבערנער פֿויגל

קומט איבערן ים געפֿלויגן.

וואָס טראָגט פֿאַר מיר דער זילבערנער פֿויגל,

איין גאָט אין הימל קען וויסן,

אפֿשר מיַין זיידנס קידוש־בעכער

מיט ארץ־ישׂראל־וויַין זיסן?

נאָר ווער האָט דערמאָנט מיַין זיידנס נאָמען?

אָט שפַּאנט צו מיר דער זיידע,

דער בעל־עגלה פֿון סטאָפּטשעט:

״איציק, ס’איז גרייט די עקידה״.

און זיַינע אויגן ברענען אויף מיר,

ווי צוויי האַרבסיטקע שטערן,

זיַין גראָע באָרד איז פֿאַרלאָפֿן מיט ווינט

און מיט זיבן גרויסע טרערן.

פֿירט מיך דער זיידע ביַי דער האַנט

איבער שטעט און דערפֿער און גריבער –

די שטעט זענען קליין, די דערפֿער גרויס

און מיר שפּריַיזן איבער זיי אַריבער.

זאָגט דער זיידע: ״איציק, געדענקסט

צוריק מיט אַזוי פֿיל יאָרן –

ווען ס’האָט זיך דער מלאך צו אונדז אַנטפּלעקט

און דו ביסט ניצול געוואָרן?

איצט האָט ער חרטה, דער אַלטער גאָט

און ער מאָנט ביַי מיר דעם קרבן,

כאָטש כ’האָב שוין אַזוי פֿיל מאָל געלעבט

און בין שוין אַזוי פֿיל מאָל געשטאָרבן.

אַ סוף, אַן עק, איך דאַרף נישט זיַין גנאָד

און זאָל ער אין הימל נישט מיינען –

איציק, ס’איז גוט וואָס דיַין מאַמע איז טויט

און זי וועט פֿאַרשפּאָרן צו וויינען״.

פֿירט מיך דער זיידע ביַי דער האַנט

איבער שטעט און דערפֿער און גריבער –

די שטעט זענען קליין, די דערפֿער גרויס

און מיר שפּריַיזן איבער זיי אַריבער.